Raman de fluitspeler

Een heel oud verhaal uit India over het maken en bespelen van de fluit.

Raman de fluitspeler woonde in een dorp in India. Hij was de beste fluitspeler van het hele dorp en speelde de mooiste melodietjes op zijn fluit. De deuntjes die Raman speelde waren zo prachtig dat de kraaien stopten met krassen en de dorpshonden stopten met blaffen, alleen maar om naar zijn muziek te kunnen luisteren. Telkens wanneer Raman een vrolijk muziekje op zijn fluit speelde, stopten baby’s met huilen en begon zelfs de meest verdrietige persoon in het dorp te glimlachen. Dat is de reden waarom wanneer er een bruiloft of een verjaardag of een festival was, Raman zou worden gevraagd om op zijn fluit te spelen.

Op een dag brak de fluit van Raman. ‘O nee,’ zei Raman, ‘mijn fluit is kapot. Ik moet meteen een nieuwe fluit maken. Want er zijn veel bruiloften en verjaardagen in ons dorp, en ik zal bij allemaal op mijn fluit moeten spelen.” Dus ging Raman op zoek naar een stuk bamboe om een ​​nieuwe fluit te maken. Hij zocht en zocht naar een bamboeboom met takken van precies de juiste dikte om een ​​fluit van te maken. Ten slotte vond hij een perfecte bamboeboom die aan de oever van een rivier ver weg van het dorp groeide. Het was een heel rustige en eenzame plek. Raman sneed een stuk bamboe af. Hij nam een ​​scherp mes en maakte er voor zichzelf een prachtige nieuwe fluit van. De volgende dag speelde Raman zijn nieuwe fluit op een bruiloft. Maar hoewel hij zijn best deed, kon hij geen enkel vrolijk wijsje spelen. De klanken van Ramans nieuwe fluit waren zo treurig dat de bruid begon te snikken. Vervolgens begon de bruidegom te huilen en al snel waren alle bruiloftsgasten in tranen. “Stop Stop!” smeekten de bruiloftsgasten Raman. ‘Stop alsjeblieft met het spelen van je fluit. We willen gelukkig zijn. Maar de droevige liedjes die je speelt maken ons alleen maar aan het huilen!” “Dit is jammer”, zei Raman. “Ik wil vrolijke liedjes spelen, maar mijn nieuwe fluit lijkt alleen maar droevige muziek te maken. Ik zal alleen nog een nieuwe fluit voor mezelf moeten maken.”

Dus ging Raman weer op pad, op zoek naar een perfecte lengte bamboe om een ​​nieuwe fluit voor zichzelf te maken. Deze keer vond hij een boom bij de dorpsbron. Er waren veel vrouwen die water uit de put haalden. De vrouwen waren aan het praten en hun koperen waterpotten rinkelden luid. Het was een erg lawaaierige plek. Raman maakte een nieuwe fluit voor zichzelf van een stuk bamboe dat hij uit de boom bij de put hakte. Al snel was het de negentigste verjaardag van de oudste man van het dorp en werd Raman gevraagd om op zijn fluit te spelen. Hij probeerde een vrolijk deuntje te spelen, maar deze keer ontdekte hij dat zijn fluit alleen harde en boze geluiden maakte. “Wat is er aan de hand, Raman?” vroeg de oudste man van het dorp terwijl hij zijn handen voor zijn oren sloeg. ‘Waarom speel je zo’n luid en luidruchtig deuntje? Je speelde zulke vrolijke liedjes. Maar nu klinkt je fluit meer als honderd mensen die tegen elkaar schreeuwen en tweehonderd koperen potten die allemaal tegelijk rinkelen!’

Raman voelde zich erg verdrietig. Hij zei: “Toen ik een stuk bamboe gebruikte van een stille, eenzame plek, maakte mijn fluit droevige muziek. Toen ik een stuk bamboe uit een lawaaierige plaats gebruikte, maakt mijn fluit alleen luide muziek. Ik weet wat ik moet doen. Ik moet een nieuwe fluit maken van een boom die op een gelukkige plek groeit. Pas dan kan ik weer vrolijke deuntjes gaan spelen.” Dus liep Raman het hele dorp door op zoek naar een boom die op een gelukkige plek groeide. Hij liep vele uren en vele kilometers zoekend. Er groeiden geen bamboebomen op een van de plaatsen waar mensen lachten, zongen of grappen maakten. Raman zat verdrietig op de trappen van de dorpsschool en vroeg zich af wat hij moest doen toen hij gelach hoorde. Overal in de school lachten en praatten en speelden kinderen vrolijk. En daar, in een hoek van de school, stond een bamboeboom. Raman sneed een stuk uit de boom die in de school groeide en maakte er een fluit van.

De volgende ochtend moest Raman zijn fluit spelen in een huis waar de priester een kleine baby een naam gaf. De priester zou de baby ‘Hari’ noemen. Raman zette de fluit aan zijn lippen. Zou zijn fluit vrolijke of droevige of boze muziek maken, vroeg hij zich af. Hij begon op zijn fluit te spelen en opnieuw kwamen er vrolijke deuntjes uit Ramans fluit. In feite waren de deuntjes die hij nu speelde gelukkiger dan alle deuntjes die hij ooit eerder had gespeeld. De baby, wiens gezicht paars was geworden omdat hij zo veel huilde, begon blij te gorgelen toen hij Raman’s vrolijke muziek hoorde. ‘Ha-ha-hoera voor Raman,’ zeiden de vader en moeder van de baby vrolijk lachend. “Ha-ha-ha-hee-hee-hij speelt weer vrolijke deuntjes!” Raman speelde zo’n vrolijk deuntje dat zelfs de priester niet kon stoppen met lachen. En daarom noemde de priester, die de baby ‘Hari’ moest noemen, hem in plaats daarvan ‘Ha-ha-ha-Hari’.

Vertaald naar een verhaal uit Dale A. Olsen: World Flutelore – Univerity of Illinois Press.

Beluister eens het volgende fragment op YouTube: Je hoort er de meest bekende Indische fluitspeler Hariprasad Chaurasia op bansuri (dat is de Indische bamboefluit) samen met de Tanpur (het snaarinstrument) en de Tabla (de beide trommels)