The Shape of Water is een Amerikaanse fantasyfilm uit 2017 die geregisseerd werd door Guillermo del Toro. De inhoud van de film gaat als volgt: Elisa, een vrouw die niet kan spreken, kan dankzij haar collega Zelda als schoonmaakster werken in een laboratorium. Daar ontdekt ze een vreemd wezen dat in een watertank leeft. De eenzame Elisa raakt bevriend met het wezen en wil het bevrijden wanneer blijkt dat haar werkgever Strickland experimenten wil uitvoeren op het wezen.
De film behaalde heel wat nominaties en prijzen op grote internationale filmfestivals. Ook de muziek viel in de smaak: Winnaar van de beste filmmuziek op de Golden Globes en bij de Academy Awards van 2018. De soundtrack voor deze film werd gecomponeerd door Alexandre Desplat. Deze Franse Filmcomponist en dirigent werd geboren in 1961. Hij schreef ook de muziek voor onder andere de tweedelige Harry Potter en de Relieken van de Dood films, The Twilight Saga: New Moon, Godzilla en The King’s Speech. In het luisterfragment hieronder is hij ook de dirigent van het orkest.
We horen en zien Emmanuel Pahud aan het werk.
Emmanuel Pahud (Genève, 27 januari 1970) is een Frans-Zwitsers fluitist. Hij begon met fluitspelen toen hij 6 jaar oud was. Hij studeerde onder andere aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel bij Carlos Bruneel. In 1990 studeerde hij af aan het Conservatoire de Paris met de premier prix. Daarna studeerde hij verder bij Aurèle Nicolet. Op zijn 22e werd Pahud solofluitist van de Berliner Philharmoniker onder leiding van Claudio Abbado. Na 8 jaar, in 2000 gaf hij deze baan op om zich volledig te wijden aan zijn solocarrière en les te geven in Genève. In 2002 keerde hij weer terug bij de Berliner. Pahud geeft concerten en speelt op festivals over de hele wereld.
Wanneer je goed kijkt naar de afbeelding hierboven en naar de de opname, merk je op de fluit van Pahud iets bijzonders ter hoogte van de hals van het instrument (daar waar het kopstuk in het lichaam van de fluit schuift). Het is een zogenaamde “LefreQue“.
De uitleg van de producent :
De ‘lefreQue’, de ogenschijnlijk simpele ‘klankbrug’ die ieder blaasinstrument beter doet klinken. Klank is essentieel voor elk blaasinstrument. Al eeuwenlang heeft iedere bouwer en iedere muzikant daarvoor zijn eigen recept. De laatste decennia zijn er geen revolutionaire veranderingen geweest, tot de ‘lefreQue’ werd uitgevonden. Twee ‘simpele’ plaatjes metaal voor meer klank, meer kleur, meer emotie en meer gemak.
‘lefreQue’ voegt niet toe maar geeft terug : Eén ononderbroken klanklichaam zou ideaal zijn voor elk blaasinstrument. Maar dat is in de praktijk onmogelijk. Bij elke schuif-, schroef- of soldeerverbinding gaat er onvermijdelijk een deel van de klank verloren. De ‘lefreQue’ geeft het instrument die klank terug. De belangrijkste winst is daarbij te halen tussen het mondstuk en de rest van het instrument. Maar ook elke volgende verbinding in het uit losse delen bestaande instrument geeft geluid beter door zodra er een ‘lefreQue’-klankbrug wordt geplaatst. De muzikant merkt het verschil onmiddellijk: de klank wordt completer, het instrument laat zich gemakkelijker aanblazen en toonwisselingen verlopen spectaculair sneller.
De ‘lefreQue’ is een uit twee metalen elementen opgebouwde brug die met enkele speciaal ontwikkelde knelbandjes op het instrument wordt aangebracht. Aan het muziekinstrument zelf hoeft niets te worden veranderd. Saxofonist/fluitist Hans Kuijt vond de ‘lefreQue’ aanvankelijk uit voor de saxofoon, uit onvrede over de klank van zelfs de allerbeste instrumenten. Hij bedacht dat het min of meer ‘onlogisch’ is om de verbinding van het mondstuk van de saxofoon met de rest van het instrument te doen verlopen via kurk. ,,Nota bene net dát materiaal’’, zegt hij ,,dat je normaal gesproken juist gebruikt als je geluid níet wilt doorgeven! Kurk is ideaal om een mondstuk goed te doen passen, maar dempt een groot deel van het geluid dat via datzelfde mondstuk aan het instrument zou moeten worden doorgegeven. De ‘lefreQue’ heft dat nadeel op. Nadat zijn vinding bleek te werken voor alle types saxofoon, besloot Kuijt de ‘lefreQue’ ook toe te passen op zijn fluiten. ,,Daar is geen sprake van demping door kurk, maar tóch wordt het geluid door toepassing van de ‘lefreQue wel degelijk beter doorgegeven van het ene naar het andere deel van het instrument. En ook dat is eigenlijk weer logisch: als je een instrument zo maakt dat het uit een aantal in elkaar te schuiven delen bestaat, is elke verbinding per slot van rekening tegelijkertijd ook een breuk. Die breuk herstel je met de ‘lefreQue’.’’ Vorm en materiaal van de uit twee elementen opgebouwde brug zijn cruciaal, om het geluid ook daadwerkelijk onbelemmerd te laten passeren. De vorm is uiteindelijk zo gekozen, dat de lefreQue op elk blaasinstrument kan worden toegepast.
Sommigen zijn er enthousiast over, anderen vinden het een ‘hebbedingetje’ en nog anderen geloven er helemaal niet in. Zelf heb ik een LefreQue nog niet uitgeprobeerd dus laat ik het voorlopig maar in het midden en oefen verder op mijn instrument om zonder LefreQue een zo mooi mogelijke klank te maken…
Geniet alvast van de wondermooie filmmuziek uit The Shape of Water.
8 oktober 2022 at 13:47
Muziek om bij weg te dromen